سال ۷۶ و ۷۷ بود که تقابل فکری و عملی من با جریان اصلاحات آغاز شد. این تنفر و تقابل بسیار هم شدید بود. پس از اینکه متوجه خطرات فراوان اصلاح طلبی برای کشور شدم، سال ۷۷ نامه‌ای ناشناس به آقای خاتمی ارسال کرده و در آن صریحا ایشان را خطری برای مملکت خطاب کردم و او را مرید شیطان دانستم.

صادق زیباکلام گفت: می‌دانید ناصرالملک به میرزا رضای کرمانی چه چیزی می‌گوید که او به فکر فرو می‌رود؟ می‌گوید وقتی داشتی سایه خدا را می‌زدی، فکر کردی کدام نادر پشت دروازه‌های تهران منتظر است که این نباشد و او بیاید و نجات دهد. ما همه سال ۵۷ میرزا رضا بودیم.

آدم‏ های با شعور و با سوادی بودند که حالا دیگر نامی از آنها نیست. «شاهین سرکیسیان» را دیگر چه کسی می‏شناسد؟ اصلا آقای «ارحام صدر» را شناختند که در نوع خودش روی صحنه چه می‏ کرد؟ کسی دیگر مثل او می ‏آید؟! وقتی وضعیت به این سمت‏ و سو می‎رود، آدم از کار زده شده و کارها هم باری به هر جهت می‏شود / به خیابان می‏ روند، کسی را پیدا می کنند و به او می گویند بیا در این فیلم بازی کن! این چیزی است که در مملکت ما مد شده است. خب، عمل جراحی هم هست و.../ زمان خوشگلی و قشنگی به پایان رسیده است/ علی حاتمی چرا علی حاتمی بود؟! هرچند زمانی که زنده بود، این تجلیلی را که حالا از او می‏ کنند، نمی کردند. اما حالا چرا؟! چرا آن‏ وقت‏ها نیامدند؟! / خیلی از بازیگرها و کارگردان‏های امروز را نمی‏ شناسم؛ سوپراستارهایی در یک دوره دو سه ساله می‏ آیند و می‏روند اما دیگر هنرمندی مانند «جمیله شیخی» نداریم / چه بازیگر خوبی بود آقای فردین! / «فروغ فرخزاد» هم در صحنه‏ های کوچکی با چادر می آمد. مونتاژ «خشت و آینه» را هم مثل اینکه خود فروغ انجام داد.